Ons Matriek

Vandag het ek my matriekuitslae gekry – vir die tweede keer.

Wat ‘n stresvolle jaar wat verby is! Duisend keer erger as my eerste keer.
My kollega sê mos hoeka die begin van die jaar – sterkte kollega, dit gaan taai wees! Dis nie maklik om ‘n kind in matriek te hê nie!

Dr Kobus Neethling met sy linker-en regterbrein studies het my reeds begin fassineer toe my kinders klein was.
So doen ek mos al wat ‘n toets om uit te vind of ons linker- of regterbrein is. So kom ek toe met ‘n skok agter ek is die ENIGSTE linkerbrein in die gesin!
Ek dink, beplan en doen.
Die res?
Doen, voel en o gaats! Ek moes dit nie so gedoen het nie!!
Ons het heelwat koppe gestamp – die ma wat ten minste 3 dae voor die tyd wil weet wat hule beplan vir die naweek, en hulle wat op die ingewing van die oomblik van plan kan verander!
Ons het mekaar maar geslyp soos die tye aanstap.

So is my oudste, my drama-kind, my uittoets-kind, my gevoelskind mos toe nou 2013 in matriek.
En kyk, dit was omtrent ‘n paadjie om te stap tot daar, so saam met die bipolêre-depressie-wolf wat elke jaar so van Augustus af uitkom, en trek en trek en aftrek tot in die gat.
So teen Februarie is hy moeg baklei en los ons weer vir ‘n rukkie tot die eksamens begin...
So het ons saam met die sielkundige, psigiater, oumas en oupas, ooms en tannies, onderwysers en skool baklei teen hierdie wolf.
Elke jaar as die eksamen kom en my kind sak dieper in die gat, moet ons stokke uithaal en baklei teen hierdie wolf.
Ons moet mooi praat, smeek, troos, saam leer om nog ‘n jaar agter die blad te kry.

Verskonings of redes om van die angs af weg te kom was baie:
Mamma, jy was so ‘n ou pliggie op skool! (Nie dat die ma daaroor spyt was nie, sy is immers linkerbrein, pas mooi in die struktuur),
My maag pyn,
my kop is seer,
ek kry nie asem nie!
Die kinders raas in die klas,
die onderwysers is simpel, hulle maak my angstig,
ek kan nie konsentreer nie,
home-schooling asseblief mamma?!
Mamma, ASSEBLIEF!!!
Mamma, ek kan nie meer NIE!!
Mamma, ek KAN NIE meer nie!!
Mamma, EK KAN NIE!!
MAMMA!!
Asseblief Mamma?
Mamma, asseblief....

Die sms’e word van vroeg af vir mamma gebombardeer – elke liewe skooldag,
dag na dag,
soms begin ons vroeg, soms is die ma gelukkig, dan begin ons so na pouse.
Elke liewe dag moet die ma evalueer:
hoe diep is die gat vandag?
hoeveel drama is daar bygevoeg vandag?
hoeveel angs is daar regtig?
Kan sy nog twee periodes uithou?
Moet sy ALweer die skool bel vir afwesigheid?
Die ma staan vas, die ma huil saggies in haar kantoor, die ma sug en wonder of sy die regte ding gedoen het, sou home-schooling nie beter gewees het nie?
Sy bly maar by haar linkerbrein-kop-besluit.
Ons sal skool in ‘n skool klaar maak.

So land ons toe uiteindelik in Matriek.
Nou is dit net vasbyt en deurdruk.
Dink net aan jou matriek-afskeid!
Jy wil tog nie twee keer in matriek wees nie?!
Byt vas my kind, byt vas.
Die ma slaap al met ‘n bytplaatjie...

Die wolf slaan toe die jaar toe later. Net toe ek dink ons het hom redelik onder beheer met die medikasie.
Hy storm toe volspoed uit hier so tussen die Maart en Julie eksamen.
Hy byt so vas, trek my kind tot binne-in Denmar in.
Drie weke ontvlug sy.
So goed dit die vorige keer was vir haar, hoe sleg was dit die keer.
My kind wil nie realiteit in die gesig staar nie, ignoreer die probleem, dan gaan dit verby.
Jy KAN NIE Matriek ignoreer nie!!
Jy MOET eksamen gaan skryf!
Ek en die dokter baklei om haar uit die gat te kry, die sielkundige trek en trek.
Die juffrouens dra opsommings aan, troos en help sover hulle kan.
Ons sit Saterdae saam en leer, Ouma help opsom, treetjie vir treetjie kom ons tot by die eksamen.


Angs, angs angs.
Asem-tekorte.
Opspring en uit die eksamenlokaal hardloop,
Trane,
Verslaap,
Die ma stuur engelklippies, engel-veertjies, Lig en baie gebede saam met my kind.

My kind probeer ALS om uit hierdie ding te kom, kyk, my kind kan ‘n Oscar wen met haar drama, maar die ma besef ook die verskriklike, onbegryplike vrees en angs.

Het die ma die regte ding gedoen om hierdie regterbreinkind in hierdie linkerbrein model skool in te druk?

Die ma twyfel, die ma is moedeloos.
Klou maar self om nie in die gat te val nie.
Sou home-schooling nie ‘n beter opsie gewees het nie?
Het my regterbreinkind die dissipline daarvoor?
Sou die wolf dan minder wou byt?
Iemand moet sterk staan en besluite neem of dit nou reg of verkeerd is, matriek moet my kind kry. Ons skoonmakers moet dan matriek hê!

So stoei ons die Julie-eksamen deur – net net.
Die hele vakansie slaap sy om.
Die ma kan weer een nag sonder haar bytplaatjie slaap.


Die ma is bekommerd, die tyd vir die gat kom nader, en ons is nog nie eers heeltemal uit die eerste gat nie.
Rekord-eksamen lê voor.
Die ma en dokter en sielkundige en ouma staan gereed moet die stokke en swaarde – ons het nou al te ver gekom, ons gaan nie nou tou opgooi nie?!!
Dankie vir matriek-afskeide, dit hou my kind opgewonde, skuif die rekord-eksamen vrese agtertoe.
Ons skraaaap deur.
Dankie aan onderwysers, oumas, engele en baie skurfgeskaafde knieë.


So breek die eindeksamen aan, my kind ignoreer alle feite.
Sy gebruik volstruis-taktiek.
Druk die kop in die grond, dan is daar niks!


Die ma is klAAr,op!
Hoe het sy in elk geval gedink hierdie stukkie gaan maklik wees, omdat ons so Amper op die einde is?

Dit is dan die laaste stukkie wenpaal toe,
altyd die moeilikste...
Die ma is gedaan.

Ons is so Amper daar – het nou al jarre vasgebyt!
Kom my kind, dis die laaste hobbeltjie – ons gaan nie nou dat die wolf wen nie, ons het te ver gekom,
te swaar gekry,
te veel baklei,
ons moet nou net deurdruk.
Mamma!
Dis nie ‘n hobbeltjie nie,
DIS ‘n BERG!
Die DRAKENSBERGE!!
In my kop voel dit vir die ma ook so, maar moet maar weereens die front voorhou.

Vasbyt,
aanhou,
deurdruk.

Ons is almal in rafels – die stress raak te veel, die wolf het maters gekry, jy veg net om self bo te bly.
Iewers van Bo kry die ma vrede, my kind is immers 18, sy moet nou maar met haar keuses leef. Of sy wil leer, deurkom, die jaar herhaal, is haar besluit.
Die ma kan net SOveel help.
Die skool se 100% slaagsyfer motiveer ook, ons bly maar motiveer.
So tussen angsaanvalle, bewerasies en uit-die-bed-skop skryf ons matriek klaar.

Ons drink sommer daai aand ‘n bottel sjampanje uit! Sommer so uit die bottel!
Ons het dit immers tot hier gemaak!
Mam is trots op jou my kind, jy het tot hier gekom.
Ons het dit wraggies gemaak!!
Wat die uitslae sê, kan ons nou niks aan doen nie – net wag.

Ons almal so gedaan, ons besluit sommer om saam volgende jaar ‘n gap –jaar te vat. My kind moet maar eers self leer om haar eie wolwe te beheer en dinge in die oë te kyk.
Die ma is klaar met skool.
Vir nou voel dit soos vir altyd.

En ons wag en wag met ‘n benoude gevoel vir die uitslae.

Hoe nader die tyd, hoe stiller word my kind, hoe meer kruip sy weg.
Die arme ding – sy is soooo benoud.
Ons almal het maar ‘n beklemming of twee om ons hart.

Het ons hard genoeg baklei?
Het ons genoeg ingesit?
Die ma glo onwrikbaar – ons sal dit maak.

Die uitslae kom nader...
Ons harte begin vinniger klop..
Ons slaap maar min..

Vanoggend 6 uur kry ons die sms.

My hart klop in my keel...

Marike is DEUR!!! Met Universiteitstoelating!
Ons het dit geMAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAK!!!

Dankie, dankie dankie vir almal se ondersteuning – van medici, vriende, familie, engele en God.

ONS IS DEUUUUUUUUUR!!!!
YAHOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOHA!!!
Vat so wolf! Gaan tjank daar doer onder! Ek gee jou sommer nog ‘n skop!